ایمپلنت های دندانی در طول تاریخ گهگاه برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده شده اند. با این حال، آنها در دهه 1960 بیشتر پذیرفته شدند. از آن زمان، استفاده از آنها به طور قابل توجهی گسترده تر شده است و در حال حاضر یک روش دندانپزشکی رایج برای جایگزینی دندان است. آنها عمدتاً برای حمایت از پروتزهای دندانی مانند تاج برای جایگزینی تک دندان یا بریج برای جایگزینی دهانه دندان یا پروتز استفاده می شوند.
ایمپلنت‌های دندانی مدرن از تیتانیوم ساخته می‌شوند، زیرا این فلز با بافت‌ها سازگار است و می‌تواند در فرآیند بهبود با استخوان فک ترکیب شود و پایداری ایمپلنت را افزایش دهد. این فرآیند همجوشی بیولوژیکی به نام انسداد استخوانی شناخته می شود و می تواند استرس فیزیکی قابل توجهی را برای دوره های زمانی طولانی تحمل کند. این امر به دلیل چند دهه ای که احتمالاً ایمپلنت دندانی در محل قرار می گیرد، مهم است.
در نتیجه تحقیقات گسترده در این زمینه، امروزه ایمپلنت های دندانی راهی مطمئن و موثر برای جایگزینی ظاهر و عملکرد دندان های از دست رفته در نظر گرفته می شوند.
تعویض دندان به صورت فردی
از ایمپلنت های دندانی می توان برای جایگزینی یک دندان از دست رفته استفاده کرد. این یک راه حل ثابت است که دندان جایگزینی را ارائه می دهد که هم طبیعی به نظر می رسد و هم احساس می کند، هدفی که برای اکثر بیماران مطلوب است.
در این روش از یک مته دندانپزشکی تخصصی برای آماده سازی استخوان فک برای قرار دادن ایمپلنت دندانی که پروتز جایگزین را در جای خود نگه می دارد، استفاده می شود. سپس از یک پیچ اباتمنت برای اتصال اباتمنت ایمپلنت به ایمپلنت استفاده می شود. در نهایت سیمان دندانی برای اتصال پروتز مانند تاج به اباتمنت اعمال می شود.
تعویض چند دندان
به طور مشابه، برای جایگزینی تکی دندان، از ایمپلنت های دندانی می توان برای چسباندن یک پروتز دندانی چندگانه مانند بریج ثابت یا پروتزهای متحرک استفاده کرد. آنها ممکن است تنها دو دندان را جایگزین کنند که به عنوان پروتز پارسیل ثابت شناخته می شود یا تا یک قوس کامل دندان که به عنوان پروتز کامل ثابت شناخته می شود.
در بیشتر موارد، بریج ها چندین ایمپلنت دندانی مجاور را به یکدیگر متصل می کنند. در بیشتر موارد، نقاط لنگر کمتری نسبت به تعداد دندان های از دست رفته در یک ردیف مورد نیاز است. دندان‌هایی که مستقیماً روی ایمپلنت‌ها قرار می‌گیرند به عنوان اباتمنت شناخته می‌شوند، در حالی که دندان‌هایی که بدون لنگر اختصاصی در بین آنها قرار می‌گیرند به عنوان پونتیک شناخته می‌شوند.
دلایل مختلفی وجود دارد که چرا ایمپلنت های دندانی به روکش ها، بریج ها و پروتزهای معمولی برای جایگزینی دندان ترجیح داده می شوند. اینها اغلب ممکن است ناراحت کننده باشند و ممکن است بلغزند و باعث تغییر در نحوه غذا خوردن یا صحبت کردن فرد شوند.
مزایای ایمپلنت دندان عبارتند از:
ظاهر و احساس طبیعی
عملکردی مشابه دندان های طبیعی دارد
داشتن دندان هایی که به راحتی می توان با آنها غذا خورد و تمیز کرد
بدون نیاز به چسب مخصوص در جای خود ثابت می شود
ماندگاری طولانی تری نسبت به روش های جایگزینی دندان معمولی دارد
علاوه بر این، نیازی به پرکردن دندان های سالم در کنار دندان از دست رفته برای حمایت از دندان از دست رفته نیست. در نتیجه این دندان ها در آینده کمتر به کارهای دندانپزشکی مانند پرکردن ریشه نیاز خواهند داشت.
ایمپلنت دندان همچنین تضمین می‌کند که نیروهایی که معمولاً در طول فرآیند جویدن به استخوان فک وارد می‌شوند همچنان وجود دارند. این به حفظ ساختار استخوان فک در زیر دندان جایگزین و حفظ ظاهر فک و صورت کمک می کند.
با توجه به این مزایا، ایمپلنت های دندانی در حال حاضر به عنوان درمان انتخابی برای افرادی که دارای دندان از دست رفته یا دندان های از دست رفته هستند در نظر گرفته می شود.
تکنیک های مورد استفاده برای کاشت ایمپلنت دندان در تعیین شانس موفقیت این روش مهم هستند. معمولاً یک مرحله برنامه ریزی و یک مرحله کاشت ایمپلنت وجود دارد که پس از بهبود ایمپلنت، تاج یا بریج دندان نصب می شود.
ایمپلنت های دندانی معمولاً از تیتانیوم ساخته می شوند که یک ماده زیست سازگار است. این مورد توسط بدن پذیرفته می شود، به طوری که osseointegration (همجوشی بین استخوان و ایمپلنت) احتمال بیشتری دارد که رخ دهد. تیتانیوم پایه ای قوی برای تشکیل دندان های جایگزین با تکیه گاه محکم فراهم می کند که با گذشت زمان به تقویت خود ادامه می دهد. بنابراین پیوند بین استخوان و ایمپلنت همچنان به رشد خود ادامه می دهد و آنها به یکدیگر جوش می خورند.
آزمون و برنامه ریزی
برای جراح ایمپلنت دندان مهم است که این روش را به درستی برنامه ریزی کند تا احتمال موفقیت افزایش یابد. عوامل متعددی وجود دارد که باید در فرآیند برنامه ریزی در نظر گرفته شود، از جمله:
سلامت عمومی بیمار
وضعیت غشاهای مخاطی و فک ها
شکل، اندازه و موقعیت استخوان های فک
شکل، اندازه و موقعیت دندان های اطراف (مجاور و مقابل)
علاوه بر این، برخی از شرایط سلامتی وجود دارد که می تواند به طور قابل توجهی خطر شکست را افزایش دهد و ممکن است بر تصمیم گیری در مورد ادامه جراحی تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، افرادی که دارای شرایط سلامتی مانند دیابت یا پوکی استخوان هستند و افرادی که سیگاری هستند یا بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به پری ایمپلنتیت و شکست ایمپلنت هستند. هر یک از این عوامل باید قبل از تصمیم گیری در مورد روش ارزیابی شود.
معمولاً ابتدا یک راهنمای اکریلیک برای نشان دادن موقعیت صحیح و زاویه دار ایمپلنت ساخته می شود. در برخی موارد، مدل های گچی برای تعیین تعداد ایمپلنت مورد نیاز و موقعیت ایده آل ایمپلنت ها استفاده می شود.
اسکن اشعه ایکس یا توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای به دست آوردن بینش در مورد موقعیت فک و تراکم استخوان، که عوامل مهمی برای موفقیت کاشت دندان هستند، استفاده شود. سپس می توان تصویر را در یک برنامه نرم افزاری CAD/CAM بارگذاری کرد تا درمان و نتیجه مورد نظر را شبیه سازی کند.
قرار دادن ایمپلنت
جراحی ایمپلنت دندان شامل ابتدا ایجاد یک برش کوچک در لثه است که استخوان را در معرض دید قرار می دهد تا بتوان از مته دندانی برای شکل دادن به محل قرارگیری پیچ اباتمنت در استخوان فک استفاده کرد. بسته به مورد خاص بیمار، این روش می تواند در یک یا دو مرحله انجام شود.
در روش یک مرحله ای، ایمپلنت در محل آماده شده قرار می گیرد و سپس با یک کلاه درمانی که از لثه بیرون زده است، پوشانده می شود. کلاهک التیام دهنده را می توان پس از یک دوره 3-6 ماهه که ادغام استخوانی اتفاق افتاد برداشت. اباتمنت دائمی را می توان در این زمان وصل کرد. سپس دندان مصنوعی یا تاج در جای خود روی اباتمنت ثابت می شود.
زمانی که تراکم یا کیفیت استخوان کمتر از حد ایده آل باشد، جراحی دو مرحله ای ترجیح داده می شود، زیرا این نوع عمل احتمال موفقیت را افزایش می دهد. در این روش ابتدا یک پیچ پوششی مستقیماً روی قسمت بالایی ایمپلنت قرار میگیرد و در حین بهبود، آدامس روی آن دوخته می‌شود. در این زمان، یک روش دوم برای ایجاد یک برش در لثه برای باز کردن ایمپلنت و چسباندن کلاهک التیام مورد نیاز است. پس از بهبودی لثه ها، می توان کلاهک را برداشته و تکیه گاه را وصل کرد. مشابه روش یک مرحله ای، دندان مصنوعی یا تاج را می توان در جای خود روی اباتمنت ثابت کرد.
معمولاً پس از کاشت ایمپلنت تقریباً شش هفته طول می‌کشد تا لثه‌ها به طور کامل بهبود یابند، در این مرحله باید یک اثر دیگر از دهان با اشعه ایکس یا سی‌تی اسکن گرفته شود. این به ایجاد مدلی از دندان‌ها کمک می‌کند که در ساخت تاج یا بریج که قرار داده می‌شود به گونه‌ای که با شکل فک و سایر دندان‌ها مطابقت داشته باشد، نقش اساسی دارد.
پس از آماده شدن روکش یا بریج که قرار است وارد شود، روی اباتمنت روی ایمپلنت دندان سیمان می شود. سپس ظاهر، تناسب و عملکرد باید ارزیابی شود، از جمله نحوه قرار گرفتن فک بالا و پایین در هنگام گاز گرفتن بیمار.
روند پیگیری معمولاً چندین ماه طول می کشد تا ایمپلنت دندانی بهبود یابد، با قرار ملاقات های منظم برای بررسی پیشرفت، ثبات و عملکرد ایمپلنت ها. بیماران باید تشویق شوند تا بهداشت دهان و دندان را در اولویت قرار دهند تا به بهبود موفقیت طولانی مدت ایمپلنت کمک کنند. این شامل مسواک زدن منظم، شستشو، شستشو و معاینات دندانپزشکی است.
هنگامی که یک دندانپزشک با تجربه عمل جراحی کاشت دندان را انجام می دهد، یکی از ایمن ترین و قابل پیش بینی ترین انواع جراحی دندان محسوب می شود. ایمپلنت پشتیبانی قوی برای جایگزینی دندان ها فراهم می کند و اجازه می دهد تا ظاهر و عملکرد دندان ها از جمله تحریک رشد مجدد استخوان در زیر دندان ترمیم شود. با این حال، چندین خطر و عوارض با ایمپلنت دندان همراه است و باید در نظر گرفته شود و به حداقل برسد.
عوامل مختلفی مانند کیفیت استخوان و تراکم استخوان در محل و پاسخ بافت به ایمپلنت می تواند بر دوره بهبودی پس از ایمپلنت دندان تأثیر بگذارد. به منظور کاهش خطرات در طول دوره بهبودی پس از ایمپلنت دندان، توصیه می شود از اعمال نیروی بیش از حد به ایمپلنت در حین التیام آن خودداری شود.
عدم ادغام
پایداری ایمپلنت اولیه، که به پایداری ایمپلنت دندانی مستقیماً پس از عمل اشاره دارد، عامل مهمی برای ادغام ایمپلنت در استخوان است. عدم ثبات اولیه کافی می تواند منجر به شکست ایمپلنت در هفته های اولیه شود.
همانطور که استخوان اطراف ایمپلنت شروع به رشد مجدد می کند و با ایمپلنت دندان ترکیب می شود، این امر از ایمپلنت حمایت می کند و ثبات ثانویه را فراهم می کند. این امر با افزایش همجوشی بین استخوان و ایمپلنت تقویت می شود و در نهایت منجر به ثبات بیولوژیکی در سناریوی ایده آل می شود.
هنگامی که ایمپلنت نمی تواند به اندازه کافی در استخوان قرار داده شود تا ثبات اولیه ایمپلنت را فراهم کند، خطر شکست استخوان انباشتگی افزایش می یابد. آنتی‌بیوتیک‌های پیشگیرانه معمولاً قبل از عمل کاشت تجویز می‌شوند، زیرا این امر می‌تواند به کاهش خطر شکست ایمپلنت تا یک سوم کمک کند.
سوراخ کردن
در طی عمل کاشت ایمپلنت دندانی در فک، برخی از ساختارهای آناتومیک مجاور گاهی آسیب می بینند. این شامل سوراخ شدن سینوس ماگزیلاری، مرز تحتانی، صفحه زبانی، صفحه لبی، کانال آلوئولی تحتانی یا لثه است.
به عنوان مثال، اگر حفره سینوس فک بالا توسط ایمپلنت سوراخ شود، می تواند منجر به مشکلات سینوس و عفونت در این ناحیه در آینده شود.
عفونت
عفونت یکی از عوارض قابل توجه کاشت دندان است. عفونت می تواند در ناحیه آسیب دیده رخ دهد و به صورت آبسه، فیستول، چروک، التهاب یا رادیولوسنسی ظاهر شود. علاوه بر این، می‌تواند نواحی وسیع‌تری از بدن را تحت تأثیر قرار دهد و باعث عفونت سیستمیک شود.
اگرچه آنتی بیوتیک ها اغلب قبل از عمل کاشت برای کمک به افزایش شانس موفقیت آمیزش داده می شوند، اما بعید است که به کاهش خطر عفونت کمک کنند.
از دست دادن بیش از حد استخوان
از دست دادن بیش از حد استخوان در ناحیه ایمپلنت دندان می تواند ثبات جایگزینی ایمپلنت را کاهش دهد و معمولاً نیاز به مداخله دارد.
از دست دادن استخوان بین ایمپلنت و دندان‌های طبیعی نیز می‌تواند منجر به پیدایش مثلث‌های سیاه بین دندان‌ها شود که از نظر زیبایی خوشایند نیستند و تمیز نگه‌داشتن دندان‌ها را دشوار می‌کنند.
شکستگی یا شکستگی ایمپلنت
شکستگی یا شکستگی پیچ اباتمنت ایمپلنت دندانی یک عارضه جدی است که به راحتی قابل رفع نیست. گاهی اوقات می توان با برداشتن پیچ و جایگزینی ایمپلنت دندانی آن را نجات داد، اما استخوان باقیمانده ممکن است به اندازه کافی برای حمایت از ایمپلنت جدید در برخی موارد قوی نباشد.
شکستگی اباتمنت را می توان با تعویض اباتمنت و تاج رفع کرد. این یک عارضه زیبایی شناختی است که تاثیر قابل توجهی در همجوشی ایمپلنت و استخوان ندارد، رسیدگی به آن بسیار راحت تر از شکستن پیچ اباتمنت است.
سایر عوارض و خطرات
همچنین برخی از عوارض و خطرات مرتبط با ایمپلنت های دندانی مانند:
آسیب عصبی: این باعث درد، بی حسی یا پارستزی در بافت های اطراف (مانند دندان، لثه، لب ها یا چانه) می شود.
نکروز بافتی: سلول‌های فلپ بافت اطراف ایمپلنت ممکن است در 1 مورد از 20 مورد بمیرند.
فرورفتگی لثه: لثه کنار ایمپلنت دندان ممکن است عقب نشینی کند تا اباتمنت فلزی که پروتز را در جای خود نگه می دارد نمایان شود.
انحطاط: این شکست در ترمیم زخم نیاز به پیوند استخوان دارد
خون ریزی بیش از حد
هیپرپلازی
موارد منع مصرف
به منظور افزایش احتمال موفقیت ایمپلنت دندان، دهان، لثه ها و فک ها باید در وضعیت سالمی باشند. مواردی وجود دارد که ایمپلنت دندان منع مصرف دارد، زیرا خطر شکست به طور قابل توجهی بیشتر است، مانند موارد زیر:
پوسیدگی دندان درمان نشده
بیماری پریودنتال فعال
دیابت کنترل نشده
کاهش استحکام و ضخامت استخوان فک باعث می شود که نتواند از ایمپلنت حمایت کند
این به این دلیل است که افراد مبتلا به این شرایط خطر عفونت و شکست ایمپلنت را افزایش می دهند یا احتمال شکست ایمپلنت دندانی بیشتر است. سیگاری ها باید قبل از پیشنهاد ایمپلنت دندان به ترک سیگار تشویق شوند زیرا ترک به طور قابل توجهی شانس موفقیت را افزایش می دهد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
